بسم الله الرحمن الرحیم

روز جمعه هشتم آبان ماه یکهزار و سیصد و هشتاد هشت شمسی سالگرد میلاد خجسته ی حضرت علی ابن موسی الرضا (ع) است. هر سال ، به علت مجاورت ملت پاک طینت ایران با مرقد مطهر آن امام نور و هدایت ، مراسم جشن و سرور در کشور برگزار می شده اما امسال به خاطر یک خصوصیت ممتاز و جالب توجه گاه نگارانه ، دستگاه های فرهنگی و صدا و سیما ی دولت ایران مبتکر برنامه های ویژه ای شده اند که در حد و اندازه خود سودمندند اما کافی نیستند.

در هفته ی جاری ، صدا و سیمای جمهوری اسلامی که دانشگاه عمومی نیز قلمداد می شود ، در شبکه ها و بخش های مختلف رادیویی و تلوزیونی اش برنامه های زنده و مفصلی در گرامیداشت میلاد خجسته حضرت امام رضا (ع) به اجرا گذارده که ضمن تشکر از آن ، باید به خاطر تمرکز عمده بر شکل و ظاهر و کم توجهی به نکات و حقایق بنیادین در این موضوع ، مورد انتقاد قرار گیرد.

بررسی اجمالی این برنامه های زنده و غیر زنده که با شرکت تلفنی ، پیامکی و حضوری مردم برگزار شده است نشان می دهد که برای آشنا کردن مخاطبان ایرانی با گوهر رضوی و اظهار عشق و ارادت به حضرت اش ، متاسفانه بیشتر بر گنبد و گلدسته های طلایی و رواق های زیبای با صفا و صحن های وسیع و پر شمار و قبه های دلربای ضریح و سفره گسترده آستان قدس برای زائران ،که هر روز پذیرای ده هزار نفر است، و ضمانت شتر و آهو و شفای بیماران و... تاکید می شود.

البته این آثار و مظاهر سنگی و فلزی و شیشه ای و آن اطعام ها و امان دادن ها و شفا دادن ها همگی زیبا و شایسته و تدبر انگیزند اما سوال این است که آیا برای گرامیداشت وجود مقدس امام رضا (ع) و اظهار عشق به حضرت اش باید فقط به گلدسته ها و قبه های ضریح و تعداد صحن ها و آیینه کاری های درخشان و تعداد دیگ های چلو نگاه کرد و عشق ورزید یا حقیقت ، چیز دیگری است؟!

آموزه های قرآنی و اشارات اسلام راستین پاسخ می گویند که حقیقت چیز دیگری است.

عشق ورزیدن به خدا و فرستادگان و نور چشمی هایش و گرامیداشت آنها ابتدا با شناخت درست آنها و سپس محبت واقعی همراه با تبعیت از آنها به دست می آید و نه با عشق ورزی با سنگ و چوب و طلا .

ما جاهلانه عادت کرده ایم که نشان عاشقی را گریه بر گلوی بریده و سینه چاک کردن برای تشنگی حسین و دست های ستبر بر زمین فتاده ی برادر زیبا و با وفایش بدانیم بی آنکه بیندیشیم آنها چرا چنان به استقبال جان سوز ترین شهادت تاریخ رفته اند !

ما با بی وفایی و بی ادبی مثال زدنی، عشق حسین را در سینه زدن و علم بر گرفتن و قیمه ی حسین را از یکدیگر ربودن یافته ایم بی آنکه نشانی از معرفتی راستین به رسول و خاندانش در میان باشد.

ما گنبدها و گل دسته ها و علم ها و کتل ها را برافراشته ایم و قرآن و نهج البلاغه و رسول و علی و حسین و زهرا و رضا را به خاک سپرده ایم و ادعای عاشقی داریم ! آیا این مرام عاشقان خردورز و راستین است؟!

معشوقان ما که خود مظهر زیباترین و خالصانه ترین عبادت ها بوده اند به ما آموخته اند که " تفکر ساعه افضل من عباده سبعین سنه" (تفکر یک ساعت از هفتاد سال عبادت مستحبی ارزشمند تر و سودمند تر است). اگر همین آموزه را جامه عمل می پوشاندیم و می یافتیم که مصلحت این جهانی و آن جهانی ما اطاعت از فرمان الاهی و پیروی از اخلاق نبوی و علوی است ، آیا چنین فرو مانده ی زندگانی هوسناک دنیوی و دو روزه ی سرای فانی بودیم؟

آیا مردمانی که خود را عاشق علی و حسین و زهرا و رضا (ارواحنا لهم الفدا) می پندارند باید ،آن گاه که به آنان عشق می ورزند، خسته ی دروغ و غیبت و تهمت و عیب جویی و کینه ورزی و بد گمانی و انواع اخاذی و ستم گری و دنیا طلبی باشند؟!

آیا شیعه ی علوی ، شایسته ی این گونه زیستن است؟!

حاشا و کلا.

مولود جمعه ، هشت هشت هشتاد و هشت ، عبادت اصلی را در زیاد اندیشیدن و بهره وری از خرد می داند آنجا که می فرماید " لیست العبادة کثرة الصّیام و الصّلوة، و انّما العبادة کثرة التّفکر فی امر اللّه" ( عبادت، زیادی روزه و نماز نیست و بلکه فقط بسیار اندیشیدن در امر خداوند است).

خرد علاوه بر آن که در کار فکری و نظری مددکار انسان است و به عبادت انسان ارزش و بها می دهد، در کارهای عملی نیز بهترین یار انسان و در تنهائی ها بهترین رفیق و دوست او ست.

امام هشتم (ع) در این باره می فرماید " صدیق کلّ امرءٍ عقله و عدوه جهله( دوست هر کسی خرد اوست و دشمن اش نادانی او).

امام هشتم(ع) در جایی دیگر ، در کلام نغز و زیبای خود می فرماید " التودّد الی النّاس نصف العقل" ( مهربانی با مردم نیمی از خرد است).

حضرت ثامن الحجج(ع) نشانه ی خردمندان واقعی را چنین می داند: "لا یتمّ عقل امرءٍ مسلمٍ حتّی تکون فیه عشر خصالٍ الخیر منه مأمول و الشّرّ منه مأمونٌ یستکثر قلیل الخیر من غیره، و یستقلّ کثیر الخیر من نفسه، لایسأم من طلب الحوائج الیه، و لا یملّ من طلب العلم طول دهره، الفقر فی اللّه احبّ الیه من الغنی، والذّلّ فی اللّه احبّ الیه من العزّ فی عدوّه، و الخمول اشهی الیه من الشّهرة، ثمّ قال العاشرة و ما العاشرة، قیل له: ماهی؟ قال(ع): لایری احداً الّا قال هو خیرٌ منّی واتقی"( خرد مرد مسلمان کامل نمی شود مگر آنکه ده ویژگی در او باشد: 1ـ به نیکی او امید رود .2ـ مردمان از بدی او در امان باشند .3ـ نیکی اندک دیگران را بسیار شمارد.4ـ نیکی بسیار خویش را ناچیز داند.5 ـ از نیازخواهی و استمداد دیگران نزد خود دلگیر و خسته نشود. 6ـ از علم آموزی در تمام طول عمرش دلخسته نگردد. 7 ـ تهدیستی در راه خدا را بیشتر از توانگری دوست بدارد. 8 ـ خواری (ظاهری) در راه خدا را از بزرگمندی درنزد دشمن خدا خوش تر دارد.
9ـ گمنامی برای او رغبت انگیزتر از بلند آوازگی (و شهرت) باشد.
10- و کسی را نبیند مگر آن که گوید: او از من بهتر و پارساتر است).

و در ادامه می فرماید " اِنَّما النّاسُ رَجُلان: رَجَلٌ خَیرٌ مِنه وَاَتقی تَواضَعَ لَهُ لِیَلحَقَ بِهِ، فَاِذا فَعَلَ ذلِکَ فَقَد عَلا مجدُهُ وَ طابَ خَیرُهُ وَ حَسُنَ ذِکرُهُ وَ سادَ اَهلَ زَمانِهِ ( به راستی مردم دو دسته اند: بهتر و پارساتر از او و بدتر و پائین تر؛ پس خردمند هرگاه مردی بدتر از خود را ملاقات کند می گوید شاید نیکی و خوبی او در درون و باطن اوست، که این به سود اوست، ولی نیکی من آشکار است و شاید این به زیان من است. و هرگاه بهتر و پارساتر از خویش را ببیند در برابرش فروتنی کند تا همپای او گردد، پس چنان چه این گونه کند، بی گمان بزرگمندی اش افزون و نیکی اش پاکیزه شود و یاد او نیک گردد و سرور مردم دوران خویش باشد) .

در روایات آورده اند که شخصی به امام هشتمین (ع) عرض کرد:به خدا سوگند هیچکس در روی زمین از جهت برتری و شرافت پدران ،به شما نمی رسد. امام فرمود:تقوی به آنان شرافت داد و اطاعت پروردگار، آنان را بزرگوار ساخت.

و در جایی دیگر فرمود: پروردگار همه یکی است،پدر و مادر همه یکی است و پاداش هم به اعمال است.

و باز در جایی دیگر فرمود که تاب شرمندگی نیاز و سؤال مالی مردمان را ندارد...

آیا ما عاشقان ، علی ابن موسی الرضا(ع) را گرامی می داریم یا گنبد و گل دسته اش را ؟!!!

سخن بیشتر در مجالی دیگر.

سالگشت میلاد هشتمین امام نور و هدایت و تقوا را به ملت ایران و تمامی حق طلبان گیتی تبریک می گویم.

محمد حسین خوشوقت